Farkında olmadan, çoğunlukla çocuklarımızı sadece var oldukları için onaylamak yerine eylemlerine göre onaylarız.
Çocuklarımızın varlığına değer vermek, beklentilerimizin kapanlarına yakalanıp kalmadan var olmalarına izin vermek demektir oysa ki.
Bu, çocuklarımızın varoluşlarından, tek bir şey bile yapmalarına, herhangi bir şey ispat etmelerine ya da herhangi bir amacı gerçekleştirmelerine gerek kalmadan “görmek” demek.
Çocukların özünü koşulsuz kabul etmek.
Çocuklarınızın yaptıkları herhangi bir şeyden tamamen bağımsız, sadece kendileri olarak kabul edildiklerini bilmelerini sağlayabileceğiniz bazı yöntemler;
Çocuklarınız dinleniyorlar; onları ne kadar takdir ettiğinizi söyleyin.
Çocuklarınız oturuyorlar; onlarla birlikte oturmaktan ne kadar mutlu olduğunuzu söyleyin.
Evin içinde yürüyorlar; onları durdurun ve “hayatımda olduğunuz için teşekkürler” deyin.
Elinizi tutuyorlar; onlara ellerini tutmayı ne kadar çok sevdiğinizi söyleyin.
Sabah uyanıyorlar; onlara güne ilk onları görerek başlayabilmekten dolayı ne kadar şanslı olduğunuzu anlatın.
Onları okuldan alıyorsunuz; onları ne kadar özlediğinizi söyleyin.
Gülümsüyorlar; onlara kalbinizi ısıttıklarını söyleyin.
Sizi öpüyorlar; onların yanında olmaya bayıldığınızı söyleyin.
Özlerinin koşulsuz kabul edildiğine dair içsel bir hisle büyüyen çocuklar, dıştan gelecek bir onaya ihtiyaç duymazlar, övülmenin eksikliğini hissetmezler.
Kaynak: Bilinçli Anne Baba- Dr. Shefali Tsabary
